21 mei 2006

weekeindje op stap. Vrijdagavond in de bus na eerst ons buikje rond gegeten te hebben bij een eat while you can restaurant. Goed business concept: gasten mogen zoveel opscheppen als ze willen en bovendien wordt vlees, vooral vlees rondgedeeld, zoniet opgedrongen. Maar als dan de verzadiging toeslaat gauw weer vertrekken en plaats maken voor de volgende. Ze staan bijna in de rij.
Dan met de nachtbus naar de Gele Berg. 'sNachts wat geslapen maar 'smorgens wakker worden in Chinaland ipv in grootstad. En laat het maar aan je voorbijtrekken.
Plotseling stopt de bus bij een "supermarkt" met de boodschap proviand in te slaan voor de rest van de dag. Vervolgens achter de gids aan, in zo'n geleide groep, met een vlaggetje dat ze helaas niet boven ons uit kon steken. Eerst wat informatie die je niet kunt missen (de Gele Berg heette eerst Zwarte Berg maar is later hernoemd naar de eerste keizer).

En dan naar boven, nee niet met de kabelbaan, die was besproken vandaag, maar zoals ieder ander te voet. Het bleek 6,5 km traplopen, duurt 4 uur. En de broodjes gingen mee. Het is overigens een beroep dat je kunt uitoefenen: krijg je een juk van bamboe en dan kun je het restaurant boven bevoorraden.

Boven werd de rondleiding voortgezet en kregen we een '500 j oude pijnboom' te zien, en nog 1, niet zo oud, maar had takken waar je een draak in kon zien, en er lag een hoop stenen die op een aap leek. En er hangt een ketting waar verliefden een hangslot aan hangen en de sleutel weggooien, zodat ze nooit meer van elkaar afkomen.
En het uitzicht was erg mooi.

Een excursie na de lunch kon voor mijn deel van de groep niet plaatsvinden in verband met een gesprek met Kofi Annan, die natuurlijk de kabelbaan bezet had gehouden. Hij kon het kennelijk niet hebben dat wij even meer aandacht trokken van de rondzoemende pers. Met "dankuwel" nam hij echter afscheid, dus het komt misschien toch nog goed met de wereldvrede.

Toen weer met de bus een uurtje of 3 naar een hotel. Dat bleek mij de volgende dag wel in een mooi plaatsje maar daar ging de bus alweer.
Naar Nanjing, 5 uur verder met de bus. Daar kregen we een rondleiding van een gids, voor het gemak in onze 'eigen' bus, die wist te vertellen dat de stadmuur 600 j oud was en het stadspark vol stond met platanen. Verder kende hij nog een paar moppen waarvan er 1 over Lubbers (!) en 1 over Clinton. Die over Lubbers was ontdeugender...

Toen mochten we anderhalf uur de bus uit om het museum van Nanjing te bekijken. Daar werd de aandacht gevestigd op een "pak van jade" die belangrijke doden meekregen om hun lichaam voor ontbinding te behoeden. De vervaardiging kostte 10 hoogwaardige manjaar, maar desgevraagd bleek het bij opgegraving niet naar verwachting gewerkt te hebben.
Ook stond er een uniek weefgetouw, "genomineerd voor de UN lijst van cultureel erfgoed", waar twee dames op traditionele wijze een dessin aan het vervaardigen waren. Het is wel mooi maar gaat met 4 cm per dag.
Ook verder was er veel te zien totdat de bus wachtte om ons in 4 uur naar huis te brengen in Shanghai.

Conclusies van de trip:
China is wel heel groot, gezien de reistijd op een klein puntje van het land;
de voorlichting en informatievoorziening is nog wel erg kinderlijk;
1,3 miljard is erg veel en kaaskoppen zijn hier een heuse attractie.